Moje zainteresowania, szkolenia oraz praktyka kliniczna obejmują przede wszystkim szeroko pojęte podejście psychoanalityczne – polegające na poszukiwaniu niewidocznych na pierwszy rzut oka, często nieuświadomionych motywów problematycznych zachowań, ‘wstydliwych’, czy nieakceptowanych myśli lub uczuć, a także na odkrywaniu swoich własnych potrzeb i pragnień. Wszystkie wymienione aspekty sprowadzają się do jednego, bardziej ogólnego: odkrywania swojej podmiotowości, na którą składają się różnego rodzaju postawy ukształtowane w danej rodzinie, danej społeczności oraz kulturze. Celem terapii psychoanalitycznej byłoby więc, między innymi, życie bardziej w ‘zgodzie ze sobą’. Narzędziem, które prowadzi do tego odkrywania i akceptowania podmiotowości może być zarówno język, jak i inne symboliczne formy umożliwiające wymianę i twórcze funkcjonowanie – na przykład zabawa. Regularne spotkania, podczas których udostępniana jest przestrzeń do odgrywania różnego rodzaju fantazji, snucia scenariuszy, gdzie możliwe jest przekształcanie różnych kłopotliwych, czy też mniej społecznie akceptowanych zachowań, czy chociażby fantazji leżących u ich podłoża, można nazwać procesem terapeutycznym.
Wydawać by się mogło, że bawiące się dziecko jedynie odpoczywa, czy pragnie w ten sposób uniknąć przykrych obowiązków takich jak nauka, czy pomoce domowe: nic bardziej mylnego! Ukierunkowana zabawa, gdzie można nadawać różne znaczenia i umieszczać w określonym kontekście najróżniejsze przeżycia i doświadczenia - te przyjemne i nieprzyjemne – to też bardzo wymagająca praca psychiczna, która wspiera każdą jednostkę w mierzeniu się z wyzwaniami życiowymi, kryzysami, rozczarowaniami, rozwija wiele umiejętności, od tych poznawczych, do społecznych, pomaga w budowaniu dobrych i głębszych relacji, w kształtowaniu stabilnej tożsamości, w rozwijaniu kreatywności w różnych dziedzinach oraz jest formą uczenia się na podstawie swojego doświadczenia w bezpiecznych warunkach.
Rozmowa też może mieć funkcję zabawy: tworzenie metafor, nowych słów, wypowiadanie spontanicznych skojarzeń, snucie narracji o swoim życiu, myślenie po cichu, czy głośno o swoich uczuciach, przeżyciach, snach i… myślach, nadawanie im nowych znaczeń, czy „zwykłe” opowiadanie o poruszającej czy interesującej historii, czy to przeczytanej, przeżytej, czy obejrzonej, które to jest skarbnicą niepowtarzalnego świata wewnętrznego każdego człowieka.
Czytaj więcej…
